la belle indifférence

"My fear is my substance, and probably the best part of me." (F. Kafka)

hafızamı kaybediyorum. giderek kendimden uzaklaşıyorum. geçmiş siliniyor. ne zaman oyun oynuyordum bilmiyorum. her şey sinir bozucu geliyor. çaycı çay getiriyor. tepsiyi kafasına geçirmek istiyorum. sevimli görünmek için yaptıkları aklın alabileceği ölçüde değil. her gün aynı şarkıları dinliyor, her gün aynı öğle yemeğini yiyorum. sonsuz süren bir hal değişimi içindeyim. giderek katılaşıyorum. derim çatlıyor. bir yerde bir çıkış noktası olmalı. bedenimi terk etmek istiyorum, dar geliyor ve sıkıcı.

tıpkı şüphe ve korku gibi.

Her şey durdu. Kalabalık caddenin ortasında yalpalayarak yürüyorum. Her şey bir anda durdu. O müthiş hareketlilik, o korkunç gürültü; kulak parçalayan gülüşmeler, çığlıklar, arsız bakışmalar, hepsi, olduğu yerde kaldı. Hareket halinde olan tek şey benim. Nereye neye kime ne için ait olduğumu, olmam gerektiğini bilmiyorum. Bir filmde gördüğüm o uzun boylu sarı saçlı kadın gibi bir anda yükselip şık hareketlerle etrafıma saldırmak istiyorum. Uçan tekmeler atarken yüzümde o kendine pek bir güvenen ifadeyi taşımalıyım. Başka türlü hiçbir şeyin inandırıcılığı kalmıyor. Çünkü ifadesi olmayan biriyim ben; çok uzun zamandır ifadesizim. Kimse bana inanmıyor, inanmaları da beklenemez ben bile kendimi tanıyamazken olacak şey değil... Önerilmeyen durum. Önerilmeyen ruh hali. Kaçınılması gereken ifadesizlik. Kutsal güçlerin etkisi, karanlığa götüren ışıklı yol. All in one.