la belle indifférence

dün akşam birden bire gözümün önüne geldi parka giden yol. çocukluğumda yaşadığım mahallede evimize yakın olan tek parktı. parka giden yolu hala ezbere biliyormuşum onu farkettim ve yolun üstünde köşedeki kahveyi. gözümü açtığımda o parkta olmak istedim, çok büyük bir istekti bu. koşa koşa gidesim geldi, öyle yani. zaman zaman aklımdan geçiyor gidip o sokaklarda tekrar yürümek, salak salak etrafa bakmak: aa noolmuş buralara böyle. ama korkuyorum, belki hatırladığım gibi kalması daha iyi olur her şeyin.

bir de dün akşam işten çıkmış vapura doğru yürürken hayatımda ilk defa şunu hissettim: keşke hep böyle yaşamaya devam etsem, yani ölüm diye bir şey olmasa hiç, razıyım böyle her gün aynı şeyleri yapmaya, işe gidip işten dönmeye, üstelik her seferinde aynı yolu kullanmaya ve köşede ucuz parfüm satan adamı hep aynı yerinde görmeye de razıyım, vapurları da yine böyle çok kötü kullansın kaptanlar, üşüyeyim, hava soğuk olsun, param bitsin aç kalayım, borcum olsun ödeyemeyeyim ama sürsün işte.. böyle bir duyguydu. çok garip geldi, fazla iyimserdi, alışık değildim buna. belki de değişiyorum dedim. bilmiyorum ki.

edit: dondante de bugünün şarkısı oldu. teşekkürler cronopio.