la belle indifférence

gözden uzakta biriken kir. koltuk arkasında mesela. kontrol edilmeyi sevmem ama sık sık kontrol edebilirim. en çok da kendimi. tek çabam kontrolsüz güce ermektir. nasıl oldu da bu hale geldim dediğimde elektrik süpürgesinin sesiyle irkildim. biriken kir yokolmuştu. koltuğu tekrar yerine ittim. kendimi temizlemeye henüz başlayamadım. şimdilik boşlukları doldurmakla meşgulüm. bir eminem şarkısında geçtiği gibi purple pills kıvamında değilim, hayır. (hills miydi yoksa?) daha çok ne oldu ben kaçırmışım şeklinde dolaşıyorum. hala hiçbir şey komik gelmiyor ve hala ağzımı bıçak açmıyor. birçok şeyi kaçırmış olmaktan çok, artık hiçbir şeyi yakalamak istemeyişime üzülüyorum. üzülüyor muyum? terliyorum. kimseye etmem şikayet dinliyorum. ofisteyim. içerki odadan başka bir şarkı sesi yükseliyor. telefon çaldı. sosyalleşme egzersizleri. haftada üç gün birileriyle görüşülecek, eve gelince telefonda konuşulacak. hayat çok eskiden olduğu gibi bir şeyler için heyecanlanmakla ve bir şeyler hakkında konuşmakla farketmeden geçip gidecek. pastaneye mi gidelim, yemek mi yiyelim. sadece yürüsek mi. havanın kapalı olması lazım yürümek için. insanlar evlerine kapanmış olmalı. ne çok ev var ve ne çok insan. yaşlı ve şüpheci insanlar var bir de. ben de onlardan biriyim. yine de hala dondurma, kestane şekeri ve meyve yemeye bayılıyorum. yokluğunda yaşayamayacağım şeylerden biridir meyve evet. meyve bir midir birden fazla mı? ben mesela sürekli kendimi saymakla uğraşıyorum. sağ baştan say bir ki üç. sola dön. ileri marş. ölmedin delirmedin demişti perec. delirdim ama ölmedim. gözlerden uzakta büyüdüm ve delirdim. doktor o kadar tatlıydı ki ona söz verdim. sürekli gülümsüyordu mesela, alaycı bir gülümseme. alaycı ve sevimli. nasıl aynı anda ikisi gibi olabiliyor. ben de öyle baktım ona. beni sevdiğini hissettim, bu yüzden ben de sevdim onu. yoksa önce ben mi sevmiştim. bunun cevabını veremedim. sonra işte diğer koltuğu çektim ve yine aynı şaşkınlık. ne çok koltuk var ve ne çok kir. ne çok ben var ve ne çok siz.