la belle indifférence

trafik ışıklarında beklerken yanımda duruyordu. onu daha önce hiç görmemiştim. birden karşı konulamaz bir refleksle elini tuttum. bana baktı, şaşırmış görünmüyordu. meydana çıkan yol boyu yürüdük. ileride, ‘her şey işte böyle başlamıştı’ diyeceğim bir hikayenin başında olabilirdim o an ya da birkaç gün sonra unutacağım bir şey olarak kalacaktı bu yaptığım. sanırım ikimiz de bunu pek umursamıyorduk. tamamen yabancı olan biriyle aniden yakınlaşmak garip bir duyguydu. saçma sapan şeyler konuşuyorduk, kesinlikle hiçbir anlamı yoktu konuştuklarımızın. ona baktım, halinden memnun görünüyordu. ama uzun sürmedi, o adımı sorduğunda ben eve dönerken markete uğrayıp ekmek, sigara ve atıştıracak bir şeyler almalıyım diye düşünmeye başlamıştım bile. soruyu tekrarladığında elini bıraktım. neyi ne kadar yaşayacağıma karar vermek güzeldi. sonra onu yolun ortasında öylece bırakıp yanından ayrıldım. beklenenin tersine, ama tam da olmasını istediğim gibi, arkamdan gelmedi. bunun için ona müteşekkirim, hala.